Het niveau van de eredivisie laat zich eenvoudig duiden door de onderwerpen van discussie.
Zo zeurt men nu al weken in de media over kunstgras.
Dat is Nederland op zijn smalst: bijna echt en een stuk goedkoper.
Ik kan mij voorstellen dat wij een van de grootste afnemers zijn van imitaties.
Rolex, Versace, Gucci, Ugg, Prada, Lacoste, ik vermoed dat we allemaal wel een (veel) goedkoper imitatietje thuis hebben liggen of ooit hebben aangeschaft.
Het zit in onze landsaard, Zeeuwse meisjes die geen cent teveel willen betalen.
Alleen zijn de bovengenoemde merken gemaakt voor het uiterlijk vertoon.
Een mooi laagje goudverf voor het aankleden van een leven waarin zwaar werk door anderen wordt gedaan.
Over kwaliteit wordt niet gesproken, over inhoud hebben we het al lang niet meer.
En dan krijg je de grasmat die past bij de blabla van het pluche.

Zoals het met ons gras gesteld is, zo is het ook met de spitsen.
Aan beide onderwerpen is geen eer meer te behalen.
Maar in plaats van calvinistisch doodzwijgen en de andere kant opkijken, schamen we ons er blijkbaar niet eens meer voor om namen en clubs met elkaar in verband te brengen.
Michiel Kramer.
Alex Schalk.
Ajax.
Feyenoord.
NAC.
Ik kan het lachen bijna niet inhouden als ik mannen die op televisie over voetbal mogen praten met droge ogen de spits van ADO Den Haag hoor aanprijzen. Michiel Kramer, bijna 2 meter aan gemankeerde motoriek, maakt toevallig dit seizoen een aantal doelpunten, waarvan er een aantal in de schoot geworpen worden (oh nee, hij heeft een neusje voor de juiste plaats!), wordt al weken door nog een enkele komma gescheiden van Feyenoord of Ajax. Voor de Rotterdammers wordt hij gezien als de Verlosser, voor de landskampioen als eentje die je erbij neemt.
Kramer en Ajax.
Laten we man en paard maar gaan noemen, als tegenwicht.
Kramer kan er geen kont van.
Kramer is 90 minuten lang bezig om zijn ledematen in een bepaalde volgorde te doen bewegen.
Gooi er een bal bij en die jongen, ongetwijfeld lief voor zijn moeder, slaat op tilt.
Kramer is bovendien een geniepige smeerpijp, die natrapt en ellebogen uitdeelt.
Typisch een Ajax-speler, zullen we maar zeggen.
Toch?
Voor Feyenoord geldt hetzelfde.
Al hebben ze niet zoveel aan Kazim-Richards of Te Vrede, in vergelijking met Pèlle althans, maar met Kramer gaat het niveau zelfs omlaag. En na twee maanden en geen pepernoot gescoord belandt Kramer op de bank met een salaris waar een paard de hik van krijgt.
Genoeg over Kramer.

Alex Schalk.
Hij scoorde in 2011 tweemaal in een oefenwedstrijd (!) tegen Olympiakos Piraeus en kreeg even prompt als logisch de bijnaam Der Bomber aangemeten.
Dat pak zat dus veel te zwaar, Schalk zakte (verrassend!) door het ijs.
Vervelend genoeg is zijn zaakwaarnemer aan het dreggen geslagen en nu maakt dat duivelse jong alsnog enorme naam door voor Go Ahead Eagles er al twee te potten.
Misschien evenaart hij zijn record uit het seizoen 2011/2012 wel: 6 goals!
De scherts slaat toe, ik kan er niets aan doen, de cijfers doen zeer aan de ogen.
In vier seizoenen NAC in totaal 10 doelpunten maken en dan nóg het kind van Breda genoemd worden: ik begrijp de problemen bij NAC wel.

Als we het in Nederland over Michiel Kramer, Alex Schalk en kunstgras moeten hebben, dan doet Oranje het nog niet eens zo slecht.
Over vier jaar de nieuwe voorhoede?