5-1.
3-2.
2-0.
2-1.
0-0, wns.
0-0, vns.

Spanje.
Australië.
Chili.
Mexico.
Costa Rica.
Argentinië.

Bovenstaande rijtjes tonen twee dingen aan.
Ten eerste dat Oranje niet heeft gevoetbald met de insteek om een doelpunt te maken.
Ten tweede dat Oranje, naarmate het verder in het toernooi kwam, het steeds moeilijker kreeg.
Dit laatste is logisch, omdat landen die doorkomen geacht mogen worden sterker te zijn dan de voorgangers.

Natuurlijk is Spanje, de wereldkampioen van 2010, de dissonant in het geheel, doch zij toonde de exceptie aan uit de voetbalwetgeving. De droomvlucht van Robin van Persie was een exceptie, een treffer uit de buitencategorie. Zulke pogingen vallen weleens pardoes binnen, maar dat is een zeldzaamheid.
Even zelden zal de bal te ver van de voet van de voormalig Beste Doelman ter Wereld, Iker Casillas, stuiten; een blunder die Van Persie in staat stelde de 2-1 te maken.
Een dergelijk scoreverloop is uitzonderlijk en bood een weg naar de zege.
Een weg die, al wilde Van Gaal ons anders doen geloven, niet vantevoren kon worden uitgestippeld.
Een weg die wel de toon zette voor de rest van het toernooi: ingraven en gokken op een doelpunt.

Vergis U niet, het was de énige weg die het op voorhand toch als pover ingeschatte spelersmateriaal kon gaan bewandelen om tot een resultaat te kunnen komen. Uiteraard zijn er (vele) voorstanders van het op aanvallen geënte spel die het weleens hadden willen zien wat er was gebeurd als Oranje vol op de aanval had ingezet.
Was Oranje even ver gekomen?
Of nog verder?
Of had Messi dan teveel ruimte gekregen, zowel tussen de linies als erachter?

Oranje heeft in dit WK aangetoond dat je ver kunt komen met een verdedigend concept, net zoals de Zwitsers, Costa Rica, Brazilië en ook Argentinië.
Aanvallen kan alleen met hele goede verdedigers.
En dito aanvallers.
Oranje had alleen goede aanvallers, doch de aanvoer droogde op naarmate het toernooi vorderde en kon zelfs Arjen Robben het verschil niet meer maken.
En natuurlijk speelden met name Ron Vlaar en Stefan de Vrij berepotten van jewelste, maar wel omdat zij mede via de dubbele bezetting van 5-3-2 aan de meet verschenen.

Zonder geluk vaart niemand wel.
En aan geluk heeft Oranje geen gebrek gehad.
Maar the devil is in the details.
Door te starten met de liabilities Van Persie (darmklachten), Nigel de Jong (lies) en Vlaar (knie) zette Van Gaal zijn keuzes onder druk.
Van Persie oogde (weer) niet scherp.
Of de knie van Vlaar het zou houden was de vraag.
En toen kreeg Bruno Martins Indi geel.
Het risico op het spelen met tien man kon niet worden gelopen en ging ten koste van een wissel.
En toen moest De Jong na een uur lossen.
Een tweede wissel opgebruikt.
Nog eentje over.
De tijd werd een element.
De brilstand sowieso.
En Van Persie bleef onscherp.
Klaas Jan Huntelaar erin, alle wissels verbruikt.
Niet benùt, nee, verbruìkt.
Geen Memphis Depay om met drie aanvallers de defensie van de Argentijnen te bestoken.
Geen Tim Krul om de strafschoppenreeks van body te voorzien, indien een half uur vol op de aanval in de extra tijd geen resultaat had opgeleverd.
Ongetwijfeld opties in het gameplan van Van Gaal, maar het liep anders.
Details.
Zoals het starten van de penalties met Vlaar.
Ik vermoed dat iedereen in Nederland hetzelfde dacht: waarom start Louis met Vlaar?
We kregen (helaas) allemaal gelijk.
Ook Van Gaal maakt fouten.
Niet veel.
Maar met de finale in het zicht moest àlles kloppen.

Ik prijs mij gelukkig dat we op details hebben verloren.
Je zou toch Braziliaan zijn en met de 1-7 automutilatie door het leven moeten.
De fracaso van Barbosa is een detail vergeleken met de Mineirão massacre.