Misdadig.
Niet goed te praten.
En toch, de Taekwondo-trap van de Colombiaan Zuniga in de rug van Neymar paste, hoe vreemd dit ook moge klinken, in het spelbeeld van de kwartfinale tussen Brazilië en Colombia.
Er zijn van die wedstrijden dat de opponent met het mes tussen de tanden binnen de lijnen verschijnt.
Brazilië, de zelfverkozen vaandeldrager van o jogo bonito, het mooie spel, had maar een doel voor ogen: winnen ten koste van alles.
Ten koste van alles.
De wijze waarop het gastland de tegenstander bestreedt had met spel weinig van doen, het was oorlog.
En in een oorlog vallen slachtoffers.
En James Rodriguez, de vaardige spelverdeler en topschutter van het WK, moest het ontgelden.
En Cuadrado, de sierlijke rechtsbuiten met een contract van FC Barcelona op zak, kreeg van hetzelfde laken een pak.
Een pak slaag.
Geen enkel duel werd op techniek uitgevochten, de van nature fijngevoelige Braziliaanse voet was vervangen door de botte bijl, de zeis en de hellebaard.
In opdracht van generalissimo Scolari, dat leed geen twijfel.
En dus keek Colombia in de moordlustige ogen van een doodseskader, welke ooit De Goddelijke Kanaries werden genoemd.
De strijd was ongelijk, Brazilië werd in de rug gedekt door een lafhartige arbiter, die categorisch weigerde om de brute aanslagen van een welverdiende gele of andersgekleurde kaart te voorzien.
En soms was het niet eens de grofheid van de aanslag, dan wel de recidive.
En dan kun je erop wachten.
Wachten totdat de geslagen hond nog eenmaal van zich afbijt.
Jullie onze nummer 10 naar de gallemiezen helpen? No problema, dan wij die van jullie.
Exit Neymar.
Niet goed te praten.
Misdadig.
En toch, wie kwaad zaait zal storm oogsten.

Oranje oogste een koekje van eigen deeg.
En verslikte zich diep in de tweede verlenging nog bijna toen Jasper Cillessen nog een vrije schietkans moest pareren.
Nederland had moeten winnen, en kreeg, ondanks de verstikkingstactiek van Costa Rica, enkele opgelegde kansen. Het vizier stond niet scherp genoeg en dan wacht de loterij.
Van Gaal kwam met een noviteit: het inbrengen van Tim Krul voor de strafschoppenreeks.
Ongetwijfeld een geniale zet, althans zo kon men achteraf constateren, doch op voorhand een risicoloze wissel.
Immers, een penalty, mits goed genomen, mondt uit in een treffer.
Wie er ook op doel staat.
Het risico lag nog steeds bij de schutters van Oranje en we weten allemaal: Nederland en strafschoppen is een ongelukkig huwelijk.
Ditmaal waren alle jongens trefzeker en kon Krul uitgroeien tot man of the match.

Frankrijk - Duitsland en België - Argentinië brachten de winnaars die vooraf toch verwacht mochten worden.
De favorietenrol van onze onderburen hebben zij nooit kunnen waarmaken, omhooggehyped naar een status die zij niet aankonden. De kwaliteit in de breedte was voldoende aanwezig, maar je moet beschikken over Echte Top om in de echte top te komen. Lukaku, Origi, Hazard, het is gewoon geen Robben, Van Persie en Sneijder.
Of Messi.
Ik gun deze baltovenaar met het charisma van een kolenboertje een wereldtitel.
Maar niet deze editie.
Oranje gaat van de vier giganten (gezamenlijk 10 wereldtitels) als kleinste de eindstrijd in.
Zij kunnen alleen maar van ons verliezen, wij kunnen alleen maar van ze winnen.
Toch een stukje Cruijff in deze zegetocht onder Van Gaal.
Broodnodig, want de anderen weten veel meer van oorlog voeren.
Of heeft de bondscoach Sun Tzu gelezen?
Het zou mij niets verbazen.
Know yourself and know your opponent and a hundred battles will be won.