Backward.
Het kostte Pim Fortuyn indirect zijn leven toen hij de Islam een backward culture noemde. Overigens voor de BBC (British Broadcasting Cooperation, niet Bale-Benzema-Cristiano) en dus in steenkolen-Engels.
Het effect was er niet minder om.
Als mij nu voor de BBC gevraagd zou worden wat ik vind van het door bondscoach Van Gaal voor Oranje te spelen 5-3-2-systeem, dan zou ik antwoorden: Holland is a backward footballculture.
Op vier ampele weken van het WK in Brazilië stapt het Nederlands Elftal over op een ander spelsysteem.
En niet alleen spelsysteem, nee, 5-3-2 is een totaal andere spelopvatting.
Waar Oranje tot vóór het WK 2010 stond voor aanvallend, avontuurlijk, intelligent voetbal, zijn we met Van Marwijk een stelletje bangepoeperds geworden. Bangepoeperds die, blijkbaar niet meer overtuigd van eigen kunnen, onder Bert met 4-2-3-1 aan de gang gingen, de 2 zijnde de beruchte cipiers, niet meer inzetbaar in balbezit, enkel en alleen gespitst op balverlies. Het zou je taakomschrijving maar zijn, aan de andere kant heb je ook jongens in het midden van de rondo nodig. En dat helemaal niet erg vinden.
Terug naar 5-3-2.
Ik hoopte met de aanstelling van Van Gaal dat er toch weer wat Schwung in Oranje zou terugkeren, want Bert had de angst tot nieuwe maatstaf genomen. Louis stelde niet teleur en ging glansrijk door de kwalificatie.
En toen is er wat mis gegaan.
Louis werd bevangen door realiteitszin (en toch ook weer niet, lees de column van Giro (WK (1) Techniektrainer).
Realiteitszin, anders gezegd hij geloofde niet meer in een goede afloop van het WK.
Nu koppelen wij als Oranjegezind kijkvee het WK sinds 1998 (de laatste keer dat we een reële kans hadden in combinatie met aantrekkelijk voetbal) al niet meer aan een goede afloop, maar aan een vermakelijk schouwspel alwaar het Nederlands Elftal ontzag inboezemt bij de Groten der Aarde. Geen enkel gerenommeerd land keek uit naar een potje tegen Oranje, alwaar elf gekken en wat genialen een ware stormloop op het doel van de opponent ontketenden.
Mooi was die tijd en zoals het nu blijkt gaan we die nooit meer terugzien.
Het alternatief, gedreven door realiteitszin, is 5-3-2.
We gaan terug in de tijd, terug omdat dit systeem al jaren door de andere landen wordt gespeeld. Sinds de namen van Cafu en Roberto Carlos bekender zijn geworden dan de rechter- en linkermiddenvelder die zij voorbij denderden (quizvraag: wie waren dat?) is er geen houden meer aan. De back is de man waar de aanval vandaan moet komen, de man die de aanval opzet en voorzet. U ziet die mafkezen gerust voor U bij Uw lokale amateurclub, een conditie van een prijsstier, longen als blaasbalgen en maar gààn. Ze lopen de hekken eruit en het leidt allemaal zelden tot een doelpunt, maar het ziet er energiek uit en het lijkt aanvallend.
Ik hoopte altijd dat dat soort hersenloos voetbal voor de anderen bestemd was, dat wij ons koppie gebruikten. Een simpele oneliner legt het probleem en de oplossing pijnlijk bloot: de bal is sneller dan dat jij kan lopen.
Maar nu terug naar 5-3-2.
Een systeem dat iedereen al kent, dat iedereen al speelt en dat iedereen dus beter beheerst dan diegene die er gisteren voor het eerst mee aan het werk gaat is nu niet wat je noemt innovatief. Het is afdalen in de brij van ploegen die denken dat hun vaderland trots voor de buis zal zitten als hun jongens met ploeteren en prutsen een kleine nederlaag uit het vuur slepen tegen een Groot Voetballand.
Waar is de realiteitszin?
Dat je aan het thuisland laat zien dat je echt wel doorhebt dat de achterhoede van Oranje uit onze godbetere Mickey Mousecompetitie komt? Dat als je Memphis Depay ûberhaupt al selecteert (en niet meteen weer laat afvallen zoals de nog honderdmaal onbegrijpelijker keuze van Locadia) dat wij voor de buis nog niet door zouden hebben hoe triest het is gesteld met het Nederlands voetbal? Dat als we al niet voorbij Differdange en Ludogorets komen, dat Leiden dan al lang in last is? Dat we hopen op een enkele opvlieger van Sneijder, een enkel geniaal hakje van Van der Vaart en een wèl lukkende rush van Robben? En dat we echt wel weten dat we geen wereldkampioen zullen worden? Wat is dan de waarde van een kwartfinale die je behaalt met wegroeien, opstomen en dichttimmeren, en daarna toch kansloos met 0-2 naar huis kan?
Realiseert Van Gaal zich niet dat hij met dit schijtlijstervoetbal zelfs problemen gaat krijgen tegen Chili en Australië? Omdat zij dat spelletje wèl kennen en vooral: omdat ze dat spelletje zien aankomen.
Daar komt die back.
Daar komt ie.
Daar komt ie.
Nog 50 meter.
Houdt die ene spits ook in de gaten.
Waar istie dan?
Op 45 meter.
Daar komt ie.
Nog ..., oh nee, hij is gestruikeld.
Door ons?
Nee, over de bal.
Bereidt U zich maar voor.