De polemiek rond bondscoach Louis van Gaal lijkt los te barsten.
Het bleek eenvoudigweg een kwestie van tijd.
De media, de volgers, de analytici en de criticasters zaten allen met een pen vol vitriool, gehuld in zwaveldampen, in alle hoeken en gaten te wachten op het eerste verliespunt.
Meer hadden ze niet nodig.
 
Van Gaal snoerde zijn critici tot op heden de mond door aansprekende resultaten te behalen, in combinatie met wat aanvallende intenties.
In zoverre was het spel onder Van Gaal een verademing ten opzichte van het angsthazenvoetbal wat Van Marwijk de kijkers voorschotelde.
Echter waar Van Marwijk het realisme predikte en naar het veld vertaalde middels de inmiddels infame controleurs op het middenveld wordt datzelfde realisme Van Gaal verweten.
Van Marwijk riep: zo goed zijn we niet en daarom spelen we zo negatief en kwam ermee weg.
Van Gaal roept: zo goed zijn we niet en wordt voor gek verklaard.

Nu wil ik voorafgaand aan het verdere relaas poneren dat aan Van Gaal op communicatief vlak wel het een en ander aan te merken is. Anders gezegd, het is minder stressvol om met een vat nitroglycerine aan de voorvork gebonden op lekke banden de kasseien tussen Parijs en Roubaix te trotseren dan Van Gaal een vraag te stellen over om het even wat.
Een bordje ontploffingsgevaar om de nek zou niet overbodig zijn, maar de zaken in het juiste perspectief te blijven zien is ook gewenst. Oranje is er niet bij gebaat dat er veel onrust in en om het elftal is, hoe we in Brazilië gaan presteren weet niemand en Van Gaal blijft de bondscoach, of wij dit nu willen of niet.

Helaas is niemand meer geïnteresseerd in de nuance, er moet weer een offer gebracht worden. Het is blijkbaar niet te doen voor de media en alle andere bottomfeeders rondom het Oranjecircus om zich nog langer koest te houden. Het veelkoppige monster moet gevoed worden. Sinds de oproep van voetbalanalist Jan Mulder medio 2008 tot publieke steniging van toenmalige keuzeheer Dick Advocaat heeft men zich moeten beheersen. We schrokken van de eigen bloeddorst. Bert van Marwijk nam het roer over en wist de woelige baren der media handig te bespelen en hier en daar een klip te omzeilen. Dit moest ook wel, want Bert beschikte niet over een dermate palmarès dat hij kon bogen op veel krediet. U kent de rest van het verhaal: op een teen na gelauwerd als wereldkampioen en vorige zomer nog net niet met pek en veren weggejaagd, na een desastreus EK.
Vier jaar lang gezelligheid en onderling begrip, een mens zou er kotsmisselijk van worden.
Gelukkig kwam Louis.
Altijd en overal ruzie met de pers.
Altijd problemen met vedetten.
Een tikkende tijdbom.
Een narcist.
Een goede trainer ook.
Overtuigd van het eigen gelijk, en het zilverwerk met Ajax, AZ, Barcelona en Bayern München ter bevestiging.
Gaat het goed, dan hebben we een vakman.
Gaat het minder, dan hebben we een gestoorde gek.
Win-win.

Een kleine test:

Dat Oranje ternauwernood een gelijkspel in Estland weet weg te halen is

a) het gelijk van Van Gaal
b) een incident, de volgende 9x winnen we op zeker
c) de schuld van Van Gaal

Ik durf erom te wedden dat in veel gevallen antwoord c) zal worden gekozen.
Waarom? We willen niet dat Van Gaal gelijk heeft, omdat we dan toegeven dat Oranje geen reële titelkansen heeft op het WK. Dat kunnen we blijkbaar niet verkroppen als inwoners van een klein kikkerlandje.
En dus schoppen we de bal nog liever in de sloot en wachten we het einde niet af.
En dat terwijl we ook ongelooflijk goed kunnen voetballen.
Wij zijn de gestoorde gekken.