Een weekje Lanzarote betekent voor mij een weekje Spaanse sportkranten lezen. Ik sla drie vliegen in één klap: mijn Spaans wordt beter, ik heb wat te ouwenelen met de obers (ditmaal een Madridista) en ik blijf op de hoogte van het Spaanse voetbal.
En hoé.
Gemiddeld wordt driekwart van de grootste dagelijkse sportkranten (El Mundo Deportivo, AS, Marca) gevuld met terugblikken, analyses en vooruitblikken enkel en alléén gewijd aan voetbal. Achtenentwintig bladzijdes over iets dat in de kern toch ooit als spelletje begon, maar nog maar zelden op de velden is te aanschouwen. Het is big business. 

Tweemaal werd ik vergast op een special. Eenmaal betrof het het ontstaan en de verandering van de voetbalsystemen (van WM via 4-2-4 naar 4-3-3. lees: Cruijff!) en andermaal stond men stond bij de 1000ste officiële wedstrijd van het Kind van Madrid: Raùl Gonzalez Blanco. Met een dergelijke achternaam is het ook moeilijk om voor Barça uit te komen, maar dit geheel terzijde.
Duizend wedstrijden, 450 doelpunten, Raùl is samen met Giggs en Zanetti (enkele dagen geleden helaas geblesseerd geraakt aan zijn achillespees, wordt 40 in augustus, recordhouder aantal wedstrijden voor Inter) een van de nog spelende iconen van de voetbalsport.
Kudos voor Raùl, maar ook dit terzijde, want ik wil het hebben over de 28 paginas Marca die ik iedere dag doorspitte, vanaf het moment dat zowel Real Madrid als FC Barcelona beiden in Duitsland de bietenbrug opgingen.

Marca, hoofdstedelijk georiënteerd, opende iedere dag met meer vertrouwen in een wederopstanding van De Koninklijke naarmate de return in Bernabéu naderde. La remontada werd het adagium van die week. CR7 zou het gaan flikken en Sergio Ramos zou de boel dicht houden (en ondertussen Lewandowski een lesje leren). Er hadden in de geschiedenis van het voetbal meerdere narrow escapes plaatsgevonden, waarom zou dan nu geen 3-0 mogelijk zijn?

Opvallend was dat men niet in het oud-Hollands negativisme bleef hangen. Vrij snel ging men over tot geloof, hoop en liefde voor de club.
Nu is dit ook makkelijker als je 28 paginas tot je beschikking hebt. Men laat de azijnpisser ergens in een van de vele columns zijn (en mogelijk meest realistische) kijk op het vertoonde spel geven, zodat de harde waarheid wel wordt gezegd (en de krant dus objectief verslag legt), maar geen hoofdmoot vormt. Het moet wel gezellig blijven en daar hebben ze nog gelijk in ook, want een krant die elke dag afgeladen is met ellende, dood en verderf is niet te verteren.
Daar hebben we de gewone krant al voor.
Sport verkoopt beter als de berichtgeving positief is.

Het bleek 7 dagen lang vermakelijke kost, zelfs toen Real op de rand van de werkelijke herrijzenis werd uitgeschakeld. Met de 2-0 zege kon men thuiskomen, de fanatieke fans hadden een veelbelovend eerste kwartier, een hartverlammende doelpoging van Gündogan en een infernale eindsprint mogen aanschouwen.
Het mocht niet baten.

Eén analyse wil ik U niet onthouden, over Sami Khedira. Marca was helder over deze aanfluiting van een Real-speler:
wanneer er gerend moet worden rent hij.
Wanneer er gestreden moet worden strijdt hij.
Wanneer er gevoetbald moet worden geeft hij niet thuis.

Hij kan het niet, zou Mo Zarouali,onze rechtsbuiten uit de jaren negentig, zeggen.

Geen remontada dus, restte wellicht un milagro.
FC Barcelona had een schier onoverbrugbare 4-0 afstraffing in Duitsland weg te poetsen.
U en ik weten, er is er maar een die dergelijk poetswerk kan verrichten: Messi.
Onzichtbaar in de heenwedstrijd (geblesseerd), maar een flitsende invalbeurt (+ goal) tegen Atletic Bilbao deed de hoop opleven.
Een wonder?
Waarom niet?
Maar dat wonder moest wel via een sterveling in materie worden omgezet.
En dat zou niet lukken via Xavi of Iniesta.
Alle kaarten werden gezet op Messi.

Marca was duidelijk minder gecharmeerd van Barça, het journaille bekritiseerde de Catalaanse grootmacht dat het zonder Messi geen plan B voorhanden had. Trainer Tito Vilanova was even duidelijk: als je een speler hebt die 90 doelpunten per jaar maakt, dan stel je die op.
Daar was geen speld tussen te krijgen, maar de spierblessure van la Pulga bleek een verlammende werking op de rest te hebben.
Die speld van daarnet kon je horen vallen op het volle terras van La Fontana di Trevi in Puerto del Carmen.
Ik heb aldaar, samen met mijn vader, de volle 90 minuten pijnbank van Barça - Bayern uitgezeten.
Dat lukte bijna geen Spanjaard. Het terras was zo goed als leeg toen het verlossende fluitsignaal klonk.

De volgende dag kopte de laatste Marca die ik las: 0-7.
De terugreis duurde veel langer en mijn humeur klaarde pas op toen ik las dat FC Driebergen 3 met 2-1 had gewonnen van Houten.
Geschreven door Rogier de Bruijn.
Een enkele keer moest ik nog lachen ook.
Remember the little moments.