Steve McClaren noemde het de beste eerste helft die hij ooit van Twente had gezien. Bij Voetbal international waren ze allemaal lyrisch over FC Twente en de afdroogpartij die zij te berde had gegeven in het Philips Stadion. 2-6 winst op PSV, nog nooit vertoond!
Ik heb slechts de samenvatting gezien bij Studio Sport, dus over de gehele linie een oordeel geven is wat moeilijker, maar ik heb alle doelpunten, inclusief de opbouw op mijn netvlies, dus ik vind dat ik er ook wat over kan zeggen.
Mag ik dat?
Ja, dat mag.

Het was dus een ontzèttend slèchte wedstrijd.
Dit komt even binnen, dat begrijp ik, dus neem even een bakkie koffie (de meeste lezers loggen toch in op hun werk, dus dat moet geen probleem zijn), ga er even voor zitten en daar komt ie dan:

als je zó voetbalt als PSV afgelopen weekend heeft laten zien, tsja, dan houdt het verhaal gewoon op. Dat heeft niets meer met voetballen te maken. Kijk, doelpunten tegen, dat kan gebeuren. De voetbalsport is een foutenfestival en degene die in de regel de minst cruciale fouten maakt houdt er na 90 minuten wat punten aan over. Maar de uitslag verwarren met goed voetbal is scorebordjournalistiek.

Was FC Twente dan zo goed? Er zijn twéé ploegen nodig om een wedstrijd op het veld neer te leggen. De andere ploeg in dit geval was PSV. Niet de minste selectie uit de Nederlandse eredivisie, dus die moeten er wat tegenover kunnen zetten. De vraag of FC Twente zo goed was wordt dus ten dele beantwoord door het weerwerk dat PSV kan bieden. De andere vraag is dus: was PSV zo goed?

Als PSV óók goed was en FC Twente wint met 2-6, dàn kun je spreken van een klasseprestatie. Als ik mag refereren aan de uitspraken van René van der Gijp dan was het middenveld van FC Twente deze middag zonder dekking. Toivonen liet Brama telkens lopen, Wijnaldum vond zijn Rotterdamse maatje Fer te aardig om het spel te beletten en Hutchinson was blijkbaar op zoek naar zijn tegenstander Janssen. Theo welteverstaan. Dat zijn opponent Willem heette en dus de gehele wedstrijd zo vrij als een vogel over het veld kon denderen, dat lag dus niet aan Hutchinson. Je zou dit als een verwijt aan het adres van trainer Fred Rutten kunnen zien, want er wordt in Nederland het gehele seizoen maar over één Janssen gesproken en dat is Tattoo Theo, maar dit terzijde. Zet bij dit rijtje de alombekende Manolev en dan weet je dat ook Ola John zich op een kinderpartijtje waande, want de Bulgaarse brommer doet alles wat hij wil, maar voetballen kun je het met goed fatsoen maar moeilijk noemen.

Vrij vertaald gaf heel PSV dus gewoon niet thuis, leverde het een afgrijselijke pot knoeiwerk af en kon het zelfs tegen 10 man de boel niet dichthouden.
De lezers van deze column voetballen hoogstwaarschijnlijk ook zelf, of hebben dit gedaan. Het niveau doet er niet toe, maar iedereen die weleens een gehandicapte als tegenstander heeft gehad, of een dikke Peter, die moet kunnen beamen dat je niet met twee handen de lucht in juicht als je zo iemand voorbij speelt, laat staan scoort. Met een beetje pech (voor je tegenstander) is ie halverwege het veld overleden en loop jij vrij op de goal af.
De vraag is namelijk: is dit een prestatie? Sterker nog, is dit een prestatie van formaat? Is dit hetgeen waarvoor de trainer jou na afloop zal complimenteren, je in de kantine vrij zuipen hebt en met een beetje mazzel je in de kroeg nog een leuke meid aan de haak slaat, want ook zij heeft de vooruitsnellende legende vernomen? Over tien jaar is dit het verhaal dat iedereen kent en nog steeds met ontzag naar zal luisteren? Sterker nog, heb je het er zelf dan nog over? Weet je nog, toen ik tegen dikke Peter stond? Gutnogantoe, wat legde ik hem in de luren, jongen, niet te geloven! Je kent Peter toch? Ja, die dikke, ja. Die niet kan lopen, nee. Die niet meeverdedigt, maar alleen balletjes pist bij het vijandelijk doel. Nou, ik speelde hem, die Peter, he-le-maal weg!

Ik denk het niet. Als een eenvoudig overstapje van Wout Brama, (Brama en een overstapje, dan moet er toch wat vreemds aan de hand zijn, nietwaar?) wat je op een kilometer ziet aankomen, vervolgens Peter Wisgerhof (geen dikke, maar wel iets te zware) op 20 meter voor het doel van PSV vrij zet, hij de bal mag controleren, nog een beetje controleren, een beetje lekker leggen en dan maar, omdat werkelijk nog steeds niemand (oh ja, die over het paard getilde prutser van een Bouma is de vrije man van PSV, maar die gaf ook, of zelfs tegen Wisgerhof niet thuis) hem een strobreed in de weg legt, een schot op doel lost en grote grutten, hij zwaait nog in de kruising ook, die Peter Wisgerhof dus, dan vraag je je af: waar is iedereen?
Iedereen van PSV was weg.
Ergens anders.
Niet thuis.
En dat mag Fred Rutten zich aanrekenen.
In het amateurvoetbal ga je er na een half uurtje gewoon af als je niet meedoet.
Fred liet iedereen gewoon staan.
Als zombies liet het technisch hart van PSV zich naar een flatliner spelen.
Het was gruwelijk slecht wat PSV tegen Twente liet zien.

Het verschil tussen goed en slecht wordt niet bepaald door techniek. Ik denk zelfs dat Willem Janssen, Wout Brama en Leroy Fer samen, met hun handen erbij gebruikend, de bal net 10 keer hoog kunnen houden. Wellicht 20 keer, als ie tussendoor een keertje mag stuiten. Wijnaldum haalt 20 keer hooghouden met zijn hak. Met gemak.
Het verschil zit in wat je bereid bent om te doen voor een goed resultaat.
Willem van Hanegem verwoordde het onlangs goed: als je je best maar doet, dan is het goed.

Een goeie pot voetbal heeft twee partijen nodig. Als allebei de teams hun best doen, dan geeft meestal de techniek de doorslag. Maar het is meestal dezelfde techniek die werklust in de weg staat. Techniek is verzonnen om hard werken te vervangen (hence de Industriële Revolutie). Maar het is èn èn in het voetbal.
Bij PSV was het tegen FC Twente òf òf.
Een k*tpot dus.

(was getekend: iemand die op een trainingsavond de complimenten ontving dat ie goed had gelopen. We wonnen met 12-11. Een goeie pot.)