Coentje is dood, lang leve Coentje.

De legendarische linksbuiten van Feyenoord bleef zijn club zijn hele leven trouw.
Coen Moulijn stond voor een clubloyaliteit die men nergens meer aantreft. Zelfs het Kind van Madrid, Raul Gonzalez Blanco, voetbalt in zijn nadagen in het Königsblau van Schalke 04.
Clubliefde is van een andere tijd. Toen was geluk niet te koop, zoiets.
Heden ten dage probeert men nog weleens spelers aan te spreken op hun clubgevoel, maar dat slaat als een tang op een varken. Spelers als Ron Vlaar en Leroy Fer hebben aflopende contracten, maar worden via de media bespeeld om te blijven, want dit zijn zij aan Feyenoord moreel verplicht.
Vindt Feyenoord.
Natuurlijk heeft Vlaar het grootste gedeelte van zijn contractduur volledig doorbetaald in de lappenmand gezeten, maar dat is het risico van het vak. Ron loopt het risico door zijn ledematen te wagen om een spits van scoren af te houden, Feyenoord deelt in dit risico door hem op te stellen.
Feyenoord is overigens de enige club in Nederland die nog iets als clubliefde kent. Bij Ajax wordt van niemand verwacht dat zij hun rood-witte hart laten spreken.
Elders een grotere zak met knaken? Wegwezen.

Clubliefde, het is niet meer van deze tijd.
Coentje was een fenomeen, mede om zijn honkvastheid. Net als zijn evenknie, de enige die met Coentje kan wedijveren qua onsterfelijkheid, bleef ook Piet Keizer zijn hele voetballeven bij Ajax. Pietje weigerde zelfs nadien ooit nog een bal aan te raken. Of voor Ajax, òf nooit meer.
Coen Moulijn had, mede door zijn loyaliteit, een stadionvak vol eigen aanhang. In zijn gloriedagen verkaste duizenden supporters in de rust van speelhelft, om Coen tweemaal drie kwartier van dichtbij te kunnen aanschouwen.
Wie aan Coen kwam, kwam aan de rest. In de Europacupwedstrijd tegen Real Madrid werd Coentje voor zijn donder geschopt. Dat was toendertijd schering en inslag, maar ditmaal pikte de anders zo ingetogen linksbuiten het niet en ging de onverlaat achterna om hem zijn vet te geven. De verslaggever van dienst schrok zich een hoedje en maande Coen tot kalmte. Het hek was van de dam en zo toog, onder aanvoering van Hans Kraay Sr., het gehele elftal op zoek naar de dader. Een opstootje volgde, waarna de scheidsrechter de wedstrijd voor gezien hield. De einduitslag, 2-1 voor Feyenoord bleef bestaan, de wedstrijd werd nooit meer uitgevoetbald.
Een zeldzaam voorval, Moulijn stond met name bekend om zijn professionaliteit en beheersing. Hij beklaagde zich weleens bij Willem van Hanegem als ze hem weer eens te grazen namen en dan ging de Kromme even enkele minuten op de positie van Coen lopen. De rechtsback van dienst kreeg dan een pijnlijke spoedcursus Van Coentje Blijf Je Af.

Het hoogtepunt van Moulijn was de Europacup I finale tegen Celtic. Daags daarvoor leek er absoluut geen sprake van een bekroning van een illustere voetballoopbaan. Coentje was zo lichtzinnig geweest om tijdens de training Rinus Israel door de benen te spelen. Een waarschuwing volgde, maar Moulijn was blijkbaar ook zijn verstandige zelf niet, want hij poortte IJzeren Rinus nogmaals. Finale of niet, Rinus dook het eerstvolgende duel dubbelgestrekt in de enkels van Moulijn. Met een platgespoten onderstel speelde Coentje toch de eindstrijd.
En won.

Rust zacht, Coentje.