terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

WK: Oranje resultaatvoetbal

Laat ik beginnen met: 1) ik wil ook dat Oranje wereldkampioen wordt.
En als aan 1) wordt voldaan, dan mag dat met 2) blaartrekkend Oost-Duits resultaatvoetbal.

De collectieve waanzin die zich van ons meester maakt verklaart echter 2) blaartrekkend Oost-Duits resultaatvoetbal tot een conditio sine qua non. (vrij vertaald: zonder 2) is 1) niet mogelijk.)
En hier glijden we met zijn allen weer uit. Ik hoorde gisteren Erben Wennemars oreren dat winnen àlles is en dat we niet moeten zeuren over het vertoonde spel. Dit kun je Erben niet kwalijk nemen, alsof ik zijn prestaties op het ijs zou voorzien van een zanikende opmerking dat hij zijn pootjes over maar technisch matig uitvoert. En verdomme Erben, dat laatste rondje had je toch wel achteruit kunnen schaatsen, biedt het publiek ook eens wat!

Schaatsen, net als eigenlijk alle andere sporten, is alleen maar het kijken waard omdat zij iets biedt voor de statisticus in ons. Een groot aantal punten of een snelle tijd, dat zijn de eenheden die deze takken van sport aantrekkelijk maken.
Voetbal voldoet aan geen van beiden.
Wat maakt voetbal dan de populairste (kijk)sport ter wereld?
 
De vraag is weer gerezen: mooi voetbal of spelen op resultaat?
Allereerst sluit het een het ander niet uit, zeker omdat mooi voetbal volgens de Oranje leest tegelijkertijd goed voetbal is, namelijk snel, aanvallend combinatiespel. Sinds het WK wordt gedaan alsof dit spel alleen door lichtzinnige debielen wordt gespeeld. En aanbeden.
Het zal wel, laten we ons tot de feiten beperken.

Nederland staat op zijn kop. We hebben het idee gepostvat dat we wereldkampioen kunnen worden.
Waarom? Omdat er deze WK-editie nogal wat Grote Namen niet thuis geven. Italië, Frankrijk, Engeland en sinds gisteravond ook Portugal zitten inmiddels weer thuis. Dat scheelt wat concurrenten.
Tevens is het speelschema, juist door deze afhakende kanshebbers, extra interessant geworden. In plaats van Italië trof Oranje het kleine Slowakije en na de kwartfinale tegen Brazilië wacht een halve finale tegen òf Ghana òf Uruguay.
Wie?
Inderdaad, de weg naar de finale ligt wijdopen, en daar moeten we alleen afrekenen met de winnaar van Spanje/Paraguay - Argentinië/Duitsland.
De sterren staan gunstig, dus is het nu of nooit.
Of zo.

En waar wordt deze collectieve waanzin door gevoed?
Door de resultaten.
Oranje wint van Denemarken: 2-0.
Oranje wint van Japan: 1-0.
Oranje wint van Kameroen: 2-1.
Oranje wint van Slowakije: 2-1.

Of de voetbalwereld om ons heen is stiekem veranderd, maar deze landen hebben ons nog nooit één minuut van onze slaap beroofd. Dus om nou te spreken van een wereldprestatie, nee.
Waarom dan de gekte?
Een geniale vondst van onze bondscoach, Bert van Marwijk: controle.
Het Nederlands elftal had controle over alle wedstrijden, althans dat suggereert Bert.
En de spelers.
Ze hadden controle.

Aangezien dit de laatste azijnzeikcolumn is voordat Oranje zich laat kronen tot wereldkampioen het volgende: wat is controle in een spel dat gemiddeld iedere 5 seconden van balbezitter verandert? En dat 90 minuten lang? Zit balverlies in het gameplan opgesloten? We gaan zo de bal weer verliezen, dus jongens, doe dit wèl en dat niet?
Inderdaad, dat is de definitie van voetbalcontrole. 12 x 90 is 1080 switchmomenten per wedstrijd waarop Oranje haar posities in het veld callibreert. Fokking prachtig om te zien, een stelletje ambtenaren dat hun taak uitvoert! Balbezit is leuk, maar dat kan impliciet eigenlijk maar tot twee dingen leiden: 1) een doelpunt en 2) balverlies. Nu komt dit laatste veel frequenter voor dan het eerste (1080 keer), dus kun je uit veiligheidsoverwegingen beter de bal maar direct teruggeven aan de tegenstander, al is het maar om de frequentieverschillen wat te drukken!


Al het geleuter hierboven is borrelpraat. Als Nederland wint van Brazilië en daarna (hoogstwaarschijnlijk) Uruguay, dan staan we in de finale. Dat is het doel en dat heiligt de middelen. Lelijk voetbal, saai, het zal iedereen worst wezen.
Als we vrijdag van Brazilië verliezen, dan heeft Oranje een schandalige wanprestatie geleverd. Dan hebben we onze voetbalcultuur verkwanseld aan een zak hooi (lees: Bert) die denkt dat je met angsthazenvoetbal ver kunt komen. En dan nog: wat is vèr? Als je tegen de eerste de beste Echte Tegenstander het onderspit delft, dan kun je maar beter in de voorgaande wedstrijden lekker hebben gebald.
Het publiek hebben vermaakt. Jezelf als speler hebben vermaakt.
31 landen gaan huiswaarts zonder een prijs, maar een positieve uitstraling werkt nog lang door.
Voor Oranje al sinds 1974.

copyright by © judge