Afgelopen maandagavond deed men in de televisie-editie van Voetbal International er àlles aan om trainer Raymond Atteveld te brandmerken als een borderline psychopaat die om het minste of geringste compleet door het lint gaat. Helaas voor Derksen en Genee ontstak Atteveld niet in razernij, ondanks hun repeterende provocaties. René van der Gijp hield wijselijk zijn mond en deed niet mee aan de demonisering.
Was dit goede televisie? Werden wij als kijker wat wijzer van de meer dan een uur(!) durende inquisitie? Is dit wat wij verlangen in een voetbalprogramma?

Wat kwam er uit de koker van presentator Wilfred Genee en fileermes Johan Derksen? Niets nieuws. Veel oud nieuws zelfs. Er werd weer over oren trekken gesproken, Atteveld zou weleens een klap hebben uitgedeeld, een schop, gescholden, afgezeken, hij zou provocerend een groter stuk vis hebben besteld, terwijl de selectie met een spierinkje werd afgeserveerd. Raymond Atteveld werd voortdurend omringd door tussenzin-opmerkingen dat hij een agressieve, onbetrouwbare bermbom was, die elk moment uit zijn vel kon springen.
Ik heb het niet gezien. Geen enkel moment leek hij zijn beheersing te verliezen en gaf antwoord op elke vraag, tot stomvervelends toe.
Mogelijk dat Atteveld na afloop van de uitzending een bushokje finaal in elkaar heeft getrapt, nakokend thuisgekomen een deur uit de voegen schopte en de badkamerspiegel een kopstoot verkocht, maar dat is slechts gissen. Het nadeel van gissen is echter dat het in de media al gauw als de waarheid wordt neergezet. Tuurlijk, er is hoor en wederhoor, daar gaat Derksen prat op, maar als jij geconfronteerd wordt met debiele vragen, of standpunten die zelfs voor Hans Kraay Jr. beneden peil zijn en je weigert daar antwoord op te geven, dan geldt het adagium: wie zwijgt, stemt toe. Dit systeem van smaad, modder gooien en zwartmakerij is in de Verenigde Staten gemeengoed als men weer een president moet gaan kiezen, maar ook in Nederland wordt deze guerilla-tactiek toegepast. Waar rook is, is vuur en dan weet de media voldoende. Een quote ietwat uit het verband rukkend en een nieuwe rel is algauw geboren. Je wordt gedwongen om te reageren, simpelweg niet mee willen doen in deze frenzy is geen optie.

Ik ben teleurgesteld in Genee en Derksen. Zij claimen dat zij meer toegankelijk zijn voor gewoon voetbalminnend Nederland dan de concurrenten van Studio Voetbal, die toch wat hautains over zich hebben. Klopt, alleen vergeten zij dat adel verplicht voor Jack van Gelder en de zijnen. Jack kan niet opeens ordinair gaan lopen doen, zij weten dat hun doelgroep niveau verwacht. VI bedient de laag daaronder, maar normaliter niet de bodem. Dat is voor Hansie en SBS, als je Johan Derksen mag geloven. Derksen vond dat hij onder het mom van journalistieke waarheidsvinding het vuur aan de schenen van Atteveld mocht leggen, maar kon niets anders dan Atteveld affronteren met wat losse uitspraken van spelers. Atteveld beet niet. Helaas voor VI geen Hollandse versie van het beroemde kruisverhoor uit A Few Good Men, waarin Tom Cruise de GITMO-kolonel Jack Nicholson wist te verleiden tot uitspraken die hem de das omdeden.
Het was tenenkrommende televisie.

Jammer dat Atteveld niet gewoon vertelde dat de voetballerij één slakkenspoor aan testosteron is. Haantjes, macho s, egootjes en niets anders. En dat dat helemaal niet erg is, zo liggen de zaken nu eenmaal. Maar dat hij, om zijn punten duidelijk te maken en zijn woorden letterlijk kracht bij te zetten, zich af en toe fysiek laat gelden. Een schop onder een hol, een iets te harde vuist op een schouder, een hoofdklem, pootje haken, een draai om de oren. Hij doet niets anders dan wat Guus Hiddink òòk doet, aan spelers zitten. Guus doet het knuffelend, als een grote Bart Smit beer hangt hij om spelers, hij aait Marco van Basten over zijn bol als deze net heeft verloren van Rusland, als een begripvolle vader. Guus doorbreekt net zo goed de personal space die ieder mens om zich heen heeft, maar omdat het positief bedoeld is moet een speler het maar tolereren. De directeur die een arm om een secretaresse heen slaat, zoiets. Atteveld is een ander type, een straatjongen die altijd heeft moeten vechten voor erkenning, voor winst, voor alles. Zo iemand verlangt van zijn spelers hetzelfde en als er dan een keertje niet geluisterd wordt volgt de corrigerende tik.

Atteveld had moeten zeggen dat hij bij ADO Den Haag werkzaam is en niet bij Willem II. Dat hij bij de meest beruchte club van Nederland geen mietjes verwacht die in de pers gaan lopen janken als ze een tikkie hebben gekregen. Incasseren is het devies, een aai krijg je wel als we in het linkerrijtje staan, eerder niet.
Hij zei het niet.
Gemiste kans.
een gemiste draai om de oren van Genee en Derksen.
They can t handle the truth.