Afgelopen zaterdag tegen Schotland koos bondscoach Bert van Marwijk voor Robin van Persie op 10. Opmerkelijk, omdat hij hiermee de kansen op een basisplaats voor Rafael van der Vaart en/of Wesley Sneijder significant verminderde. Toen Arjen Robben op linksbuiten verscheen was het gedaan met het middenveldduo van Real Madrid, het werd bankzitten. Nu kun je op de reservebank plaatsnemen en bij jezelf denken die Bert heeft ze niet allemaal op een rijtje en vervolgens toch meegenieten van de gezamenlijke overwinning van Oranje op Schotland, of je besluit tot de mime van een oorwurm: iedereen mag zien dat ik het hier totaal niet mee eens ben! Raf koos het eerste, Wes ging voor het laatste.
Dat beide jongens kunnen voetballen staat buiten kijf, dat ze bij de Grootste Club ter Wereld op de loonlijst staan evenmin, maar als je geselecteerd wordt voor Oranje, dan weet je dat er meerdere spelers azen op een plekkie in de basis. Als je met een linksbuiten wilt spelen, dan is Robben de logische optie (de enige ook). Geen naar binnen trekkende niksbuiten, geen rechtspoot op links, maar eentje met gevoel voor de specifieke stiel that comes with the territory. Hetzelfde verhaal geldt natuurlijk voor de rechtsbuitenpositie. Ben je bang voor de tegenstander, dan wissel je deze posities voor middenvelders. Van Marwijk koos voor pure aanvallers op de flanken en toen bleef er nog één positie over voor Raf en Wes en Robin: achter de spits.
Het werd Robin.

Welk signaal wil de bondscoach hiermee afgeven? Dat alle posities vacant zijn? Dat niemand een basisplaats kan claimen? Dat hij Van Persie eens wilde uitproberen op 10? Dat hij wilde kijken hoe vedettes omgaan met teleurstelling? Of ze dan veranderen in een sfeerverziekende zak hooi?

Van der Vaart bleef cool, maar Sneijder liet zich in de kaarten kijken. Als een verwend rotjong stierde hij na afloop van de gewonnen interland gnuivend de trappen af de catacomben in. Typisch het egootje dat van kleins af aan altijd zijn zin heeft gekregen, omringd wordt door bruinwerkers die hun speekselklieren hebben verhuurd aan glijmiddelfabrikanten en zijn geringe lengte compenseert met een overdosis machismo. Meneertje pikt dit natuurlijk niet, zijn nieuwe vriendinnetje zat met ouders en al op de tribune en de nummer 10 van de Koninklijke was gereduceerd tot een figurant, een understudy van Arsenalvedette Van Persie. De schande is te groot, Bert zal met een goede uitleg moeten komen, want anders ...
En dat lijkt me nu interessant om te volgen. Wat gaat Sneijder doen? Zagen, zeuren, zieken, roddel en achterklap genereren om zijn gekrenkt ego op te poetsen? De Spaanse pers smult van dit soort verwikkelingen. Gaat Wes zo dom zijn en zich laten verleiden tot gekruide uitspraken (die hij later weer terugdraait), of houdt hij zich op de vlakte, maar wordt hij onderhuids verteerd door smeulende haat?

Als bondscoach is Bert van Marwijk de manager van een slangenkuil vol overgevoelige narcisten. Gaat hij proberen iedereen tevreden te stellen? Maakt hij van Oranje de padvinderij, waarin hij iedereen speelminuten wil geven, of gaat hij (wellicht gedwongen door menige brandhaard in de selectie) harde keuzes maken?
Harde, definitieve keuzes kan hij pas maken bij het inchecken voor Zuid-Afrika, eerder niet. tot die tijd moet hij iedereen nog een beetje naar de mond praten, te vroeg kiezen kan dodelijk zijn. Te laat kiezen ook, dan is de ellende al aangericht. Timing is of the essence, en daarna zo hard en kordaat mogelijk optreden. Laten merken wie de baas is.
Rinus Michels koos, aan de vooravond van het WK 1974 voor Cruijff en het Amsterdamse en liet de Beste Keeper van Nederland, PSV-er Van Beveren en haar topschutter Van der Kuijlen thuis. Hard, maar duidelijk. De Generaal maakte een keuze en spendeerde er nog geen handvol woorden aan.
Ernst Happel, met een WK-finale in 1978 even succesvol als Michels, was mogelijk nog minder spraakzaam over zijn keuzes. Met wissels communiceerde hij sowieso niet. Roda JC spits Dick Nanninga zat samen met Happel zes weken lang in Argentinië en hoorde in de finale de eerste en laatste twee woorden die der Weltmeister ooit tegen hem sprak: Dick, warmlaufen!
Duidelijk kan het niet.
Inspraak is voor ouderavonden, praten doe je maar met je vrouw.
Of tegen de hond.
Kein geloel.
Kijken of Van Marwijk dit ook durft.
Hij kan in ieder geval niet iedereen te vriend houden.