terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

nep

Het was flink schrikken woensdagavond, toen tijdens de rust van Real Madrid - Juventus het hoofd van Ronald Koeman van de beeldbuis spatte.
De bekende pafferige kop, doordesemd met wijn en bourgondisch tafelen, het rossige haar in een iets te lange coupe en toen ... de klap in het gezicht van de nietsvermoedende kijker!
Ronald Koeman had iets met zijn ogen laten doen. Niet meer die scherpzinnig glurende spleetjes, dan weer guitig, dan weer vinnig als een op zijn staart getrapte slang, maar een blik die het midden hield tussen verbazing en leeghoofdigheid. Het waren blijkbaar de ogen van Ronald Koeman. Nooit geweten dat hij ogen had, eigenlijk.
Het was geen porem. Het was het ponem van iemand die in Laren resideert en het teveel aan tijd tracht te doden met oppervlakkigheden. Wellicht gaf echtgenote Bartina een tip, geïnspireerd door de vele opgespoten, rechtgetrokken botoxburen. Honderd procent veilig, het maakt je tien jaar jonger en veel, veel knapper. Ronald ging ervoor.


Ronald Koeman, het kanon uit Groningen, de vleesgeworden nuchtere boerenzoon met een Europacup I of twee op het palmarès. Koeman, die de doodschop op tegenstander Tigana omschreef als klasse, die het volgezweten shirtje van Olaf Thon door zijn stamboekwitte bilspleet haalde, wiens schoeisel in het museum van Nou Camp te bezichtigen is, die Ronald Koeman vond het tijd dat hij als een look-a-like van John de Mol door het resterende leven wil gaan.

Dick Advocaat, in navolging van Ruud Geels en Theo Vonk, heeft jaren terug zijn gebrekkige haardos laten fluffen. Hij leed aan gemankeerd machismo, wat strengen méér op de schedel gaf hem het gevoel van eigenwaarde (terug). Dickie kan nu gerust met een kale bats door het leven, een landstitel, UEFA-cup en supercup doen méér voor het ego dan een onsje méér dakbedekking.


We zien spelers met haarbandjes, touwtjes, haarnetjes, een tandenrij vol kunsthulzen, alles wordt ingezet om het imago te pimpen. Cruijff heeft gewoon een ouwe kop, de Kromme gaat gebrild met rimpels door het leven, Carlos Tevez blijft rondlopen met een nek die eruitziet alsof hij gelyncht is met prikkeldraad. Het leven staat op het gelaat getekend, zoals het hoort. In het klatergouden milieu van fatjes en camerageile weekdieren is het gemeengoed om met een latexmal als hoofdhuid rond te paraderen. In het prehistorische voetbal, waar nog steeds geen enkele homofiel is gesignaleerd, hoort de bijbehorende verweerdheid van regen, modder en afzien.

Mogelijk dat Koeman de nieuwe tijd omarmt. De tijd van kunstgras, overdekte stadions, plastic ballen en blauwe schoenen. Maar net als kunstgras, overdekte stadions, plastic ballen en blauwe schoenen is het sleutelwoord: nep.
Het laatste stukje authenticiteit is weggesneden door kunstlul Robert Schoemacher.

 

copyright by © judge