Olaf Lindenbergh is een vies laf mietje.

Zo, dat is een binnenkomer die de aandacht wel trekt.
Waarom deze stellingname? Waarom direct zo op de man spelend? Vanwege de zogenaamde misplaatste hardheid. Zowel tegen PSV als afgelopen vrijdag tegen FC Utrecht liet Olafje zich weer eens van zijn natste en meest achterbakse kant zien. Tegen de huidige landskampioen trachtte hij van achteren (verrassend voor een flikkertje) de kuit en achillespees van zijn voormalige clubgenoot en vriendelijkheid zelve Danny Koevermans te scheiden. Niet om een doelpunt te voorkomen, maar om zijn eigen onkunde te verbloemen.
Onlangs dus tegen Utrecht krijgt zijn ploeg Sparta een pak slaag zoals alleen jonge stoute jongetjes over de knie gelegd worden. De schade is al lang aangericht, de pot al lang gespeeld (7-1, red.) en het voetbalschandknaapje haalt nog even zijn natte gram met een gestrekte aanslag op George. Hij komt weg met geel, waarmee de kans nog wordt geboden aan Utrecht om het typhuslijertje over de kling te jagen. Helaas dat Van Dijk of desnoods Kruijs niet de mogelijkheid meer zagen om het Olafaardje uit zijn lijden te verlossen.
Misschien is dit nog wel harder, hem gewoon laten doorploeteren in zijn eigen ellende.

Olaf dacht dat hij over ongewoon veel talent beschikte toen hij als jongetje in de jeugdopleiding van Ajax terecht kwam. Dat moest een koud kermisje zijn geweest toen hij op 20-jarige leeftijd bij de eerste divisionist De Graafschap zijn betaalde voetbal mocht gaan bedrijven. Na zes seizoenen modder duwen in het Oosten gloorde de zon in het Westen. AZ kon wel een boertje gebruiken en hij mocht vijf jaar lang de stront van anderen opruimen. Dat geeft niet, ieder zijn taak in het veld, maar ergens ging het weer mis en kreeg Olaf de beslissende tik van de molen. Het was weer Ajax die hem castreerde, door hem aan te trekken van AZ en twee seizoenen als wisselmietje op linksback te misbruiken. En ook alleen als echt iedereen bij Ajax geblesseerd of op vakantie was.
In de voorbereiding op dit seizoen wist hij zo weinig indruk te maken dat hij werd teruggezet naar Jong Ajax. Daar kwam hij 15 jaar geleden vandaan!
Gratis en voor niets (waarschijnlijk moest Ajax nog geld bijleggen) verkaste Lindenbergh naar Sparta, waar men een geroutineerde balafpakker dacht binnen te halen. Hij was echter inmiddels al volledig van zijn mannelijkheid ontdaan en kon alleen nog maar zijn frustratie afreageren op spelers die hem niets hadden misdaan. Behalve wellicht succesvol zijn. De castraat openbaart zich pas ver in de tweede helft als hij zijn ploeg voor de zoveelste keer in de steek heeft gelaten en zijn wanprestatie met wangedrag tracht te vergoeilijken.
In zoverre herhaalt de geschiedenis zich, want ook ex-Alkmaarder José Fortes Rodriguez zonk na enig succes met AZ diep weg in de krochten van het voetbalbestaan, toen hij bijna persoonlijk RBC Roosendaal de degradatie in hielp. Schoppen, slaan, het maakte de Spaans geboren eunuch ook niet meer uit hoe hij iemand de vernieling in moest helpen. Hij deed het gewoon en speelde daarna nog de vermoorde onschuld. Hij maakte ooit scheidsrechter Temmink uit voor een Mongooltje en beschreef in detail op welke lichaamskenmerken er gelet moest worden. Hij had wellicht gelijk, daar wil ik vanaf zijn, maar bloedserieus voor een televisiecamera dergelijke taal uiten is een chromosoom teveel.

Olaf Lindenbergh, stop toch per ommegaande met de voetbalvelden te bevuilen met je zielige spel. Laat je opnemen in een kliniek en ga je eigen poep smeren aan gecapitonneerde wanden. Wellicht creëer je nog wat moois in je eigen wereldje.

Was getekend: een Vinnie Jones-fan (*)

(*) Voor de niet geheel ingelezenen onder U, Vinnie Jones was een vuilak pur sang op de Engelse velden, maar verrichtte zijn misdaden vanaf de eerste minuut. Hij draaide zijn hand niet om (of wel, met daarin de kroonjuwelen van toenmalige vedette Paul Gascoigne) om het speelveld in een bloederig slachthuis te veranderen, maar wist wel succes met zijn speelstijl te boeken. Zijn hoogtepunt was het winnen van de FA-cup in 1988 met Wimbledon. Vinnie streed met alle mogelijke middelen om een resultaat uit het door hemzelf opgepookte vuur te halen, in plaats van in een reeds lang verloren slag zijn gram te halen. Vinnie Jones hield niet van laffe losers die zogenaamd de harde jongen uithangen. Waarschijnlijk had hij zich niet eens verlaagd om Lindenbergh over de hekken te schoppen, maar gewoon een oor afgedraaid. Als een kwajongen.