Ergens in de jaren 70 van de vorige eeuw snoefde de middenvelder van Club Brugge, de Belg Rene Vandereyken, dat hij de patron van het elftal was. Zijn toenmalige trainer was de legendarische Ernst Happel, luisterend naar de bijnaam der Weltmeister, ondermeer EC I winnaar met zowel Feyenoord als HSV, alsmede wk-finalist met Oranje in 1978. Deze Happel kwam de opmerking ter ore en hij liet fijntjes optekenen dat Vandereyken bijlange na niet de patron was, maar hooguit de conciërge. Daar kon de Belg het mee doen.

Nu wil ik bij deze het metier van conciërge niet onderwaarderen, voordat je het weet staat er een gek met een trits zelfgemaakt bomtuig in je tuin te schreeuwen dat hij je zal meenemen naar Allah of een ander Groot Wezen, daar wil ik vanaf wezen. Wellicht nogmaals ten overvloede, een conciërge is een nuttig ambacht, zonder hen zou de wereld er een stuk smeriger uitzien.

Terug naar het voetballen. Waarom deze uitweiding over een conciërge? Welnu, het viel mij onlangs op dat Theo Lucius in het oefenpotje van Feyenoord tegen Chelsea op rechtsback geposteerd stond. Nu is rechtsback, evenals conciërge, een nuttige en onmisbare betrekking, zeker binnen de voetballerij, maar niet echt een positie die in de pikorde der voetbalstand hoge ogen gooit. De melk in de pap, daar brokkelen toch anderen mee. Datzelfde gold voor Theo. Het vorige seizoen althans. Theo was de patron, de aanvoerder van Feyenoord, de man die op het middenveld of als libero de kar trok in Rotterdam-Zuid. Nu zat die kar muurvast in het slijk, en dus viel er voor Theo veel te trekken, maar weinig te halen. Hij kreeg krediet van de aanhang omdat hij met de spuit speelde, roerde zijn mondje in de media als een volleerde vedette, maar hij bleef natuurlijk gewoon Theo. Van manusje-van-alles bij PSV tot de veldheer bij Feyenoord, dat zijn te grote stappen voor een jongen uit Veghel die tot voor kort nog illegaal vuurwerk verkocht. Een nieuwe wind waaide door de Kuip, kleine luiden als Peter Bosz werden overruled en de jongens van Het Grote Zakendoen namen de boel over. Makaay, Van Bronckhorst, opeens kon alles aan de Maas, maar die meneren worden natuurlijk niet voor de bank gehaald. Een ander kaliber zullen we maar zeggen. Of om het bij Theo zijn denkraam te houden: strijkers in plaats van trekrotjes. En zo werd Theo van voorganger weer tot koster en schaafde hij de onvrede van zijn demotie weg op de dure benen van Joe Cole.

Gaat Theo een lastige klant in de groep worden? Een blindganger? Een kort lontje dat elk moment tot ontploffing kan komen? Of schikt Theo zich in zijn lot? Accepteert hij het feit dat hij een stand-in voor de specialisten? De man die alles kan, maar niets echt heel goed? Want wat word je als niets echt heel goed kan, maar wel van alles een beetje?
Juist.
Conciërge.
Met alle respect overigens.