Op een gegeven moment.
En un momento dado was één van de vele uitdrukkingen die Johan Cruijff aan het Catalaanse idioom toevoegde. Zijn tweede Barcelona-tijd, als trainer, was het moment waarop Cruijff zijn definitieve intrede deed in mijn leven als voetbalbezetene.
Vrij laat voor een Hollandse jongen, ik was toen reeds 22 jaar, om Cruijff tot de inner circle van je eigen voetbalbestaan toe te laten. Maar ja, dat gold eigenlijk ook voor Diego Maradona, die ik ook pas op latere leeftijd op zijn waarde wist te schatten. Niet zo vreemd, als je je realiseert dat ik tussen mijn twaalfde en twee-entwintigste jaar (Lees: 1980-1990) eigenlijk geen voetbalsport volgde of bedreef. Mijn interesse was gekoppeld aan de prestaties van Oranje, en verwend dat ik was met finales in 74 en 78 waren de jaren tachtig te mager om mij te kunnen bekoren. Ook het succes van 1988 heeft mij nooit in extase gebracht, simpelweg omdat er maar één podium is waarop de Groten der Aarde zich met elkaar meten: het wereldkampioenschap. Na de deceptie van het WK 1990 werd het stilaan duidelijk. Cruijff, die met Barcelona het onmogelijke mogelijk maakte door viermaal op de laatste speeldag van de Primera Division landskampioen te worden, dat was de man die Oranje naar de wereldtitel in 1994 kon leiden.
Het gebeurde niet, maar Cruijff had zich in mijn voetbalziel genesteld.
Op een gegeven moment.
Hoe?
Met woorden.

Praten, als ik alles zo goed zou kunnen als praten, liet Johan zich ooit ontvallen. Alsof hij pratend over voetbal nóg beter in het spelletje was dan met de bal aan de voet. En voor mij was hij dat. Zijn uitleg van het spel, zijn analyses, zijn inkoppertjes voor open doel die uit zijn mond de status van orakel kregen (als wij de bal hebben kunnen zij niet scoren), Johan bracht mij al pratend de diepte van het spel bij. Johan gaf les in voetbalmagazines over wat op iedere positie een speler voor kwaliteiten moest hebben, ik kreeg les op de hogeschool van Oranje, door de Meester zelf. Leergierig en nieuwsgierig door de nieuwe dimensie die Cruijff aan mijn idee over voetbal had toegevoegd werd de zoektocht naar méér ingezet. Ik zocht boeken en bewegende beelden van Cruijff om te kunnen doorgronden waar híí zijn wijsheid vandaan had gehaald, alsof ook Cruijff zijn Steen der Wijzen had gevonden. Cruijff bleek zelf de Wijze Steen.

Mij rest het genoegen dat ik naar Beste Nederlandse Speler Aller Tijden heb mogen en nog steeds mag luisteren. Cruijff heeft mij deelgenoot gemaakt van de diepte in het spel. En dat maakt het trappen tegen een bal een stuk leuker. Net als het schrijven over voetbal.
Of praten.
Als ik alles zo goed zou kunnen als praten.
Bedankt Johan. En gefeliciteerd.