Oogopslag.
Kijk naar Eric Cantona en David di Tommaso. Wat hebben deze twee ex-voetballers, de een wegens zelfverkozen absentie, de ander omdat George Best nog een goeie verdediger op de eeuwige voetbalvelden nodig had, met elkaar gemeen? Niets. Ze zijn allebei Fransman, maar daar houden de overeenkomsten wel op. Cantona heeft de immer boze blik in de donkere ogen, ruziënd met zijn aardse bestaan, strijdend met Yin en Yang om zielerust. De ogen van Di Tommaso lachten de wereld in, het leven was mooi, zijn vak was zijn hobby, vol van liefde voor alles en iedereen.

Twee voetballers in het verkeerde lichaam. De geniepigheden en voetbalmoordaanslagen van Cantona pasten totaal niet bij zijn positie in het veld, zijn opvattingen over het spel was die van strijd op leven en dood. Ruzie met iedereen, alleen de bal kon hem kalmeren, maar ook daarmee was de verhouding haat-liefde. Di Tommaso verdedigde met flair, op techniek en greep in moeilijke momenten niet naar het scheermes om het spel te vermoorden. Hij was een gentleman binnen de lijnen, voor een moord moest FC Utrecht maar een ander aanstellen.
De meesters der techniek lachen op het veld, de rest kijkt noest over de wei als een boze stier. Kijkend naar de ogen van het gros van de verdedigers doet het bloed stollen, ijsvorming op de ruggegraat. Suurbier, Israel, John de Wolf, Bergomi, Materazzi, Majstorovic, weinig wit in de ogen, wenkbrauwen op onweer, na de bliksem rolt de donder nog voort achter het netvlies. Voor hen is voetbal een klotesport met klotetegenstanders die hun leven wil vergallen. En gal hebben zij al genoeg, zij spuwen het surplus via hun gestaalde noppen in de opponent, meestal in iemand die met een vrolijke twinkeling over het veld dartelt. Technisch gezien had Cantona als een blije geit door het gras moeten hupsen, gezegend met superioriteit aan de bal, een minnares die hem alles gaf wat hij wenste. In plaats daarvan was Eric le roi een gekweld mens met een oogopslag die in de verdediging niet zou misstaan. David di Tommaso, verdediger van metier, kwam, lachte en overwon. Gezegend met innerlijke rust. Een lach in de ogen, eigenlijk misplaatst, een overwinnaar door zachtheid. Met open vizier was deze man niet te passeren, daarom kwam de dood als een dief in de nacht. Stiekem, geniepig beroofde hij vrouw en kinderen van een stijlvolle verdediger van huis en haard.
De goeien gaan altijd het eerst ...