Pierre van Hooijdonk (35) gaat komend seizoen bij NAC voetballen, mede omdat hij in beeld wil blijven voor Oranje. Tegelijkertijd hangt Gabriel Omar Batistuta (36) zijn met kruit gevulde schoeisel aan de wilgen. Na twee jaar zakkenvullen in een oliestaatje resteert slechts de illustere nagedachtenis aan Batigol, de Argentijnse topschutter met 56 interlandtreffers, een standbeeld in Florence en een scudetto met AS Roma.

In de herfst van je carrière de juiste keuze maken, het blijft een moeilijk verhaal.
Voor alle voetballers, op welk niveau dan ook, komt het moment een keer: je voelt je fit, maar de clubs staan niet meer voor je in de rij. De tijd lijkt voor jou de keuze te gaan maken, alsof er dan dus nog een keuze is. Het regisseren van het laatste kunstje is dus vooral afhankelijk van het moment. De vraag is alleen: wat is het laatste kunstje?

Johan Cruijff gaf tijdens zijn hoogtijdagen bij Ajax en Barcelona al aan dat hij in 1978 wilde stoppen met topvoetbal. Rond die tijd ben ik 31 jaar en heb ik 15 jaar op het hoogste niveau gespeeld. Dat lijkt me wel genoeg, aldus liet De Meester in alle media optekenen. Wat foutieve investeringen brachten Johan het bankroet in zicht en hij moest op zijn beslissing terugkomen. Via de Verenigde Staten en Levante keerde Cruijff in 1981 terug bij Ajax. Het bleek dat de maëstro nog wat noten op zijn zang had en speelde als vanouds met zowel medespelers als tegenstanders. Eind seizoen 82/83 bleek Ajax-voorzitter Harmsen van zins om Johan af te serveren. Zijn uitspraak Cruijff is te oud bleek de licht ontvlambare brandstof waardoor El Salvador bij aartsrivaal Feyenoord zijn revanche haalde. In het seizoen 83/84 liet Cruijff zowel de KNVB-beker als de kampioensschaal in Rotterdam bezorgen.
Daarna was het genoeg geweest.

Ook Willem van Hanegem kent een dergelijke loopbaan. In 1978 te oud (34) voor zijn eeuwige liefde Feyenoord, vervolgens bij AZ67 (35) de beker winnen, bij FC Utrecht als libero (36) aan de slag om vervolgens in het seizoen 82/83 nog als laatste man van Feyenoord (38) zijn unieke spelinzicht en traptechniek te etaleren.
Zijn afscheid werd een waar volksfeest in De Kuip.

Piet Keizer kreeg ruzie met toenmalige Ajax-coach Hans Kraaij en stopte subiet met voetbal. Sterker nog, Pietje heeft nadien letterlijk nooit meer een bal aangeraakt. Het verhaal gaat dat hij bij een amateurwedstrijdje van pupillen langs de lijn stond en een bal die zijn richting op kwam rollen langszij liet gaan.
Onorthodox, maar met gevoel voor drama.
Johan Neeskens was zo blij dat hij onder het Amerikaanse juk van NY Cosmos-coach Hennes Weissweiler vandaan kon dat hij zich liet overhalen om op 40-jarige leeftijd(!) zijn entree te maken bij FC Groningen. De noorderlingen bleken niet al te snugger en dachten de Ajax- en Oranjemotor van weleer binnen te halen.
Het werd geen succes, De Nees wilde wel maar kon niet meer.

Het kan ook anders. Wie herinnert zich nog de laatste jaren van Aron Winter? De Oranje supersub, de stofzuiger van Lazio Roma en Inter Milan, keerde terug bij Ajax en werd door trainer Koeman openlijk afgeschoten via een jaargang tribune en een niet-verlengd contract. Vervolgens kon hij bij Sparta het spel niet meer breken, laat staan maken en Ari verdween in de vergetelheid.
En Winter was al niet het middelpunt.

Het laatste kunstje voor Frank en Ronald de Boer blijkt zich op hun bankrekening af te spelen. Na omzwervingen door de Schotse Hooglanden en langs de Turkse rivièra schept de tweeling nu dagelijks petro-dollars in Qatar naar Zwitserse banken. Dat het niveau de Drentse amateurs niet ontstijgt doet er blijkbaar veel minder toe. De termen schaamteloos en rijkdom zijn niet voor niets vaak samen in één zin te vinden.

Blijkbaar is een stijlvol afscheid niet meer van deze tijd. De laatste grootheid die het veld op niveau verliet was Frank Rijkaard. Met een Europacup I in handen liep hij het Ajaxstadion uit. Geen gepruts in de marge van de middenmoot, geen schatgraverij in het Midden-Oosten, geen bankzitterij om als versleten clown de rommel van anderen te moeten opruimen.
Wie Michael Mols nu maandenlang bij FC Utrecht ziet ploeteren om één luizig doelpunt te maken die denkt was ie maar nooit teruggekomen. De brille is weg, de glans is eraf, de panache die Mols ooit tentoonspreidde is verworden tot talentloos ploeteren.
Pijnlijk voor de fans, schadelijk voor het kwetsbare imago.

Van Hooijdonk is fit, wil het ongelijk van het zijspoor bij Fenerbache bewijzen en keert terug naar zijn Hollandse liefde NAC. Pi-air is een grootheid in de Nederlandse clubhistorie, voorlopig de laatste die Europees zilverwerk met Feyenoord middels onnavolgbare doelpunten binnen de landsgrenzen deed aanbelanden.
De brandstof voor Pierre is de zogenaamd verstreken houdbaarheid.
En een nakend WK 2006.
Een prima podium voor een laatste kunstje.