terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

publiekstrekkers

Waarom kijken we met zijn multimiljoenen iedere keer weer naar voetbal? Langs de lijn, op de tribune of voor de buis, de wereld draait in het weekend of doordeweeks op Europacupavonden om de bal, dat recht is niet meer alleen voorbehouden aan de zon. Als het belangrijkste hemellichaam de concurrentie voelt van een Tango, een Azteca een Fever Nova of een Jako-bal van De Graafschap, dan is de aantrekkingskracht van het spelletje gelijk aan de zwaartekracht.

Door wie worden deze natuurkrachten naar de kroon gestoken? Wie zijn de hedendaagse goden die op de groene variant van de Akropolis beslissen over vreugde en verdriet? Over schoonheid, over kunst?
Inderdaad, de voetballers.
Doch niet alle voetballers.

Hoe technisch verfijnd een sliding van Paolo Maldini ook kan zijn, hoe indrukwekkend Alex bal èn man in één beweging van alle vijandelijke bedoelingen ontdoet, hoe mooi een in het luchtruim heersende Rio Ferdinand zijn strafschopgebied schoonhoudt, de verdedigers zijn niet de eyecatchers.
Evenmin de ruimende middenvelders.
Real Madrid heeft de afgelopen twee seizoenen flink op de blaren moeten zitten door de verkoop van meester-balafpakker Claude Makelele, want zonder zijn soort inbreng haperde de motor van de Galacticos, doch zijn taak is het laten functioneren van de raspaarden. Makelele trekt geen volle zalen, noch Johann Vogel, Jean-Paul de Jong, Galasek of Maduro. Zij zijn nodig, zorgen voor balans in een elftal, maar het publiek gaat niet op de banken.
Ook in de voorhoede is niet iedere aanvaller gelijk. Vennegoor of Hesselink, Dirk Kuyt, geweldenaars in hun metier, maar het puntje van de stoel wordt zelden bezocht, of een doelpunt moet aanstonds zijn.
En dan nòg.
Dit alleenrecht is slechts voorbehouden aan de excepties, de spelers die een konijn uit de hoge hoed kunnen toveren. Er is niets, de exceptie komt aan de bal en het volgende moment is een gehele defensie opengereten met een splijtende pass, een tantaliserend gevoelig lobje of een subtiele aai met de hak. De magiër heeft weer zijn kunstje geflikt, terwijl de toeschouwers koortsig op zoek gaan in hun fotografische geheugen om te achterhalen wat er nu precies gebeurd is. Het is deze fascinatie met het geniale, het ongeloofwaardige, het tarten van de wetmatigheden die wij structuropaten in meer of mindere mate aanhangen, die ons verbijsterd achterlaten, doch een volgende keer weer als in licht gevangen konijnen naar deze spelers doet kijken.

Natuurlijk is voetbal een spel van elf spelers, en goed, snel en accuraat uitgevoerd positiespel kan bewondering ontlokken aan menig liefhebber, doch kan nooit tippen aan de diabolische gril van het individu.
Garrincha, de enige Braziliaan die met Pele kan wedijveren qua populariteit in zijn geboorteland, deed iedere week een afgeladen stadion de adem doen inhouden als hij aan de bal kwam. Zijn passeerbeweging deed de gewone man twijfelen aan zijn geestelijke gesteldheid, want het was telkens weer een en dezelfde beweging! Jaar in jaar uit verdiende niemand méér de prachtige bijnaam De Vreugde van het Volk.
Maar ook voor Piet Keizer en Coen Moulijn kwamen hele vakken volgestroomd, later had Tscheu La Ling een eigen vak bij Ajax. Cruijffs talent voor het onverwachte kon hem zelfs doen besluiten om zijn salaris te laten baseren op toeschouwersaantallen, welke voetballer durft vandaag de dag deze constructie aan?
Romario, Nilis en Ronaldo haalden PSV uit de provincie en zorgden voor landelijke dekking, want iedereen, ook aanhangers van de tegenpartij wilden de toverkunsten van deze magisters met eigen ogen kunnen waarnemen. Arsenal ziet het jaarsalaris van Dennis Bergkamp binnen een week terugverdiend via tv-gelden, want geen aanhanger van de Gunners wil de mogelijk laatste balstrelingen van deze stylist pur sang missen.

Ronaldinho, Zidane, maar ook Salomon Kalou is publiekstrekker. En het is ook genieten van het raffinement van Ono, een zakdoekjesdribbel van Van der Vaart of een flitsende acceleratie van Babel.
In ons kleine kikkerlandje zijn nog maar weinig excepties te bewonderen, dus laat men het wekelijkse miljoenenpubliek niet beroven van deze balgoochelaars. De scheidsrechters moeten deze briljantjes beschermen tegen aanslagen, maar wie beschermt hen tegen trainers die zeuren over trainingsarbeid of verdedigende werklust? Hij haalt de balans uit het elftal. Balans? Een trainer moet zorgen dat de hoge hoed aanwezig is, zodat het genie zich kan bezighouden met het konijn.

Het is een schande dat Ajax interim-trainer Krol zowel Van der Vaart als Babel uit de basis houdt. Het is lekker genieten van Charisteas en Maduro, nietwaar? Rafael van der Vaart heeft nog twee seizoenen bij Ajax nodig om uit te kunnen groeien tot de absolute topper die in hem schuilt. De sleutelwoorden zijn twee seizoenen en bij Ajax. Als hij nog langer op de bank wegkwijnt dan leert en verbetert hij niets en misschien nog wel erger: dan gaat hij weg.
Wij kunnen al niet zo lang meer genieten van topspelers in de Nederlandse competitie. Eenmaal boven het maaiveld qua techniek of doelpunten en het is England, here we come of Hola, Primera Division. Laat ons de luttele seizoenen die de Babels en de Van der Vaarten in de eredivisie te bewonderen zijn, hen dan ook kunnen bewonderen. Wanneer deze spelers worden vervangen door noestige werkers met het snot voor de ogen en klompen als schoeisel, dan verdwijnt de zon eveneens van het veld.
Waarom denkt u dat het in Schotland altijd regent? Omdat ze daar niet kunnen voetballen.

Klinkt overdreven?
Weet u waar Robin van Persie nu voetbalt?

copyright by © judge