Als je de beelden van Maradona in een verdwaald moment van rust op de televisie laat afspelen, waarin hij op volle snelheid met een tegenstander letterlijk in zijn nek een bal volledig gehypnotiseerd aan zijn linkervoet laat meedribbelen, dan is de discussie die je telkens weer moet voeren over zijn post-voetballeven als een slag in het gezicht. Met verbijstering hoor je de opmerkingen aan omtrent zijn drugsverslaving en zijn overgewicht, kortom: je zou soms willen dat hij dood was.
Dit is een vreselijke gedachte, de man is gewoon vader van twee dochters en een zoon van zijn ouders, een broer van zijn broers, een familielid, een vriend van zijn vrienden. En bovenal (zo vinden wij liefhebbers) het meest begenadigde voetbalgenie dat ooit op de velden te aanschouwen was.

De vraag rijst waarom de preoccupatie met zijn levensstijl buiten de witte kalklijnen? Sterker nog, waarom worden zijn onnavolgbare voetbalprestaties altijd maar weer langs de lat van zijn drugsverslaving gelegd? Nog erger, waarom spreekt men over Maradona als een cokesnuiver en een vette pad, in plaats van die prachtige balgoochelaar die miljoenen in vervoering brengt zodra zijn beelden het netvlies verfraaien?
De man heeft alles gegeven om jarenlang de Beste Voetballer Ter Wereld te zijn, iedere wedstrijd weer moest hij vlammen, het verschil maken, zijn elftal op sleeptouw nemen, wetende dat Zijn Hoofd op het hakblok zou eindigen als er verloren werd? Bijna twintig jaar heeft hij ons in extase gebracht, heeft hij enorm veel geld verdiend en heeft hij de Hoogste Prijs moeten betalen: zijn leven.
Toendertijd figuurlijk, nadien bijna letterlijk. Twee decennia lang niet gewoon de straat op kunnen, een winkel in om kleren te kopen, een restaurant om wat te eten, een pretpark om de kinderen te verpozen. Diego Maradona bleef sterk in zijn schoenen staan, stond iedereen altijd maar weer te woord, gedroeg zich naar de plichten die horen bij het ambtskleed, de eerste onder zijn gelijken.
Hij bleek één zwakte te hebben, het sterk verslavende witte papaverkruid. Hij betaalt nog dagelijks zijn tol, heeft al twee keer op het randje naar het Hiernamaals gelegen, maar nog vindt de maatschappij dat hij niet voldoende boete heeft gedaan.
Alsof hij de maatschappij iets verschuldigd is!
De halve wereld is verslaafd aan sigaretten, koffie, alcohol, chocolade, hard- en softdrugs, sex, werk, aan adrenaline, aan zijn of haar hobby, maar onze zwakheden worden nooit breeduit gemeten in de media. Daarvoor zijn wij niet interessant genoeg. Daarom willen wij helden te allen tijde van hun sokkel kunnen trekken, uit afgunst. Blijkbaar hebben wij meer respect voor Pele, die als een wandelend reclameblok van multinationals over de wereld reist. Of Cruijff en Beckenbauer, die als hooggeachte heren in de voetballerij zijn blijven werken.
Prima, geen enkel probleem, maar bij Pele denkt men nog steeds aan Koning Voetbal, ongeacht waarmee hij nadien zijn dagen heeft versleten. Maar Maradona, of George Best, of Garrincha, of zelfs Puskas die zich zijn passie aan de dis liet welgevallen en als Dik Trom zijn laatste jaren in zijn geboorteland doorbrengt, daar worden toch de escapades buiten het stadion te berde gebracht als deze namen de revue passeren. Wat er echter allemaal ook in de tabloids is verschenen over deze legendarische voetballers, nimmer deden zij een vlieg kwaad. Zij geselden hun eigen gemoed en gesteldheid met drank en drugs (of met lekker eten, ook een schande?), fladderden van de ene muze naar de andere, maar vielen zij anderen daarmee lastig? Moest de maatschappij telkens weer het gelag betalen omdat deze vedettes zichzelf boven de wet dachten te kunnen plaatsen?
Nooit.
Zij betaalden hun eigen rekening, hielden hun eigen broek op, reden geen mensen dood in het verkeer, verkrachtten geen adorerende meisjes, mishandelden geen kinderen, ze kregen alleen van Onze Lieve Heer een dusdanige berg talent die de meesten van ons stante pede door de hoeven zou doen zakken. Zij hebben ermee moeten leven, hebben dit invulling gegeven naar eer en geweten. En voor de rest is/was niets menselijks hun vreemd.

Als men vindt dat alcohol en drugs niet tot onze maatschappij behoren, of men van mening is dat iedere verslaafde aan deze genotsmiddelen telkensweer herinnerd dient te worden aan zijn zwakheden, dan kan men gevoeglijk de hele muziekverzameling en replica’s van beroemde schilderijen op de brandstapel gooien, want alle artiesten hebben zich overgegeven aan een geestverruimer of geestdoder, het was maar net waar men behoefte aan had. De Beste Muziek Aller Tijden is doordrenkt van de LSD en heroïne, de schilderijen van Vincent van Gogh maakte hij met een fles wijn in de andere hand.
Zij die zonder zonden zijn werpe de eerste steen.

Maradona, His Life.
Leven en laten leven.
Gracias Diego, por siempre.